De komst van duizenden migranten aan de grens van de Verenigde Staten vormt al decennialang een diepe humanitaire en maatschappelijke uitdaging voor opeenvolgende regeringen. Door de jaren heen zijn het immigratiebeleid en de aanpak voortdurend geschommeld tussen streng restrictief en meer mensgericht en ontvankelijk.
De Escalerende Crisis aan de Grens
De afgelopen jaren heeft dit vraagstuk aan urgentie gewonnen, mede door de massale toestroom van minderjarigen – sommigen slechts vijf of zes jaar oud – die helemaal alleen aankomen op Noord-Amerikaans grondgebied. Analisten voorspellen dat 2021 een recordjaar zal worden wat betreft het aantal kinderen dat dagelijks de grens bereikt. Alleen al in maart telde de Amerikaanse douane en grensbescherming (CBP) ongeveer 18.890 kinderen – een gemiddelde van zo’n 600 kinderen per dag.
Maar waarom komen zoveel kinderen, zogeheten niet-begeleide minderjarigen, naar de Amerikaanse grens? Wat drijft hen ertoe om zoveel risico’s te nemen, vaak losgerukt van hun familie of ouders?
Volgens migratie-experts worden deze kinderen gedwongen hun land te verlaten door factoren als geweld, armoede (verergerd door de COVID-19-pandemie), bendegeweld, oorlog, natuurrampen, misbruik thuis, en gedwongen arbeid of seksuele uitbuiting. Ongeveer 90% van hen probeert zich te herenigen met familieleden die al in de VS wonen. Anderen hopen, zonder zulke connecties, op asiel of vluchtelingenstatus.
Het Lot van Migrantenkinderen in Amerikaanse Hechtenis
Wat gebeurt er met een kind dat onder deze omstandigheden de VS binnenkomt? In theorie moeten zij binnen 72 uur worden overgedragen van CBP naar het Department of Health and Human Services (HHS). HHS is verantwoordelijk voor het bepalen van hun toekomst, zoals hereniging met familie of plaatsing in pleeggezinnen. Ook wordt beoordeeld of zij in aanmerking komen voor asiel – al blijft het risico op uitzetting bestaan.
Door het hoge aantal kinderen dat dagelijks binnenkomt, zag de regering-Biden zich genoodzaakt tijdelijke “opvangcentra” langs de grens op te zetten. Deze kinderen verblijven hier tot HHS hun dossier heeft beoordeeld – een proces dat weken kan duren.
De Omstandigheden in de “Opvangcentra”
Hoewel deze centra als “opvang” worden omschreven, is de realiteit schrijnend anders. Kinderen worden vaak opgepropt in overvolle ruimtes, krijgen geen dagelijkse douche, en hebben soms onvoldoende voedsel. Ze slapen op de grond, hebben nauwelijks toegang tot ontspanning, comfort of privacy. Er is ook tekort aan personeel, vooral aan getrainde hulpverleners. Overbevolking is eerder regel dan uitzondering.
Zo is een faciliteit van het Texaanse ministerie van Binnenlandse Veiligheid, ontworpen voor 250 mensen, inmiddels gevuld met meer dan 4.000 migranten, waaronder veel kinderen. Sommige kinderen van drie jaar oud worden apart gehouden in kleine speelhokjes met matjes op de vloer.
In een HHS-opvang in Houston blijkt uit rapporten dat meisjes tussen 13 en 17 soms plastic zakken moeten gebruiken omdat er niet genoeg personeel is om hen naar het toilet te begeleiden. Buitenlucht is schaars, sommige meisjes zien dagenlang geen zonlicht, en afstandsmaatregelen tegen corona worden niet altijd nageleefd.
In een ander centrum in Donna, Texas is de hygiëne ronduit zorgwekkend: kinderen douchen soms maar één keer per week, en er is regelmatig geen zeep. Contact met ouders of familieleden is vaak sterk beperkt.
Er zijn bovendien meldingen van seksueel misbruik binnen deze opvangcentra – wat ernstige zorgen oproept over de veiligheid en het welzijn van deze kinderen.
Een Humanitaire Crisis die Om Actie Vraagt
De enorme instroom van migrantenkinderen is snel uitgegroeid tot een humanitaire crisis. Deze omstandigheden zijn totaal onaanvaardbaar voor de ontwikkeling van een kind – de situatie is ronduit alarmerend.
Het is van groot belang dat we ons bewust worden van deze schrijnende situatie, onze stem verheffen voor de bescherming van kinderrechten, en druk uitoefenen op overheden om in actie te komen. Het schenden van de rechten van kinderen die vluchten uit hun geboorteland en de grens bereiken, is ook een vorm van misbruik.
Het is onze plicht om deze kinderen te beschermen en hun fysieke en mentale gezondheid te waarborgen.
De onverschilligheid van de autoriteiten en de Amerikaanse samenleving jegens het lot van deze kinderen is verontrustend. Deze minderjarigen zijn geen criminelen – ze verdienen respect voor hun rechten en menselijke waardigheid.
