Kindermishandeling en -verwaarlozing zijn ernstige problemen die een gecoördineerde aanpak vereisen om kwetsbare kinderen te beschermen. In de Verenigde Staten maakt deze aanpak deel uit van de handhaving van wettelijke meldingsplichten. Deze wetten verplichten bepaalde personen, bekend als verplichte melders, om een melding te doen zodra zij vermoeden dat een kind mishandeld of verwaarloosd wordt. Het niet melden kan leiden tot juridische sancties.
Begrip van Verplichte Meldingen
Wetten omtrent verplichte meldingen bestaan om ervoor te zorgen dat gevallen van kindermishandeling en -verwaarlozing niet onopgemerkt blijven of onbehandeld blijven. De exacte regels verschillen per jurisdictie, maar het gemeenschappelijke doel is het beschermen van kinderen tegen schade.
Een melding van vermoedelijke kindermishandeling of -verwaarlozing, zoals wettelijk vereist, is het startpunt van het kinderbeschermingsproces. Om tot een onderzoek over te gaan, moet de melding voldoende informatie bevatten om dat te rechtvaardigen. Meldingen met onvoldoende informatie of meldingen die niet voldoen aan de wettelijke definities van mishandeling of verwaarlozing, worden mogelijk niet onderzocht. In die gevallen kan de overheidsinstantie de melder doorverwijzen naar andere maatschappelijke diensten of naar de politie voor aanvullende ondersteuning.
In de Verenigde Staten hebben alle staten wetten aangenomen die het melden van kindermishandeling en -verwaarlozing aan aangewezen instanties of functionarissen verplichten. Familierechters zijn bevoegd beslissingen te nemen over het welzijn van een kind dat als slachtoffer van mishandeling is geïdentificeerd, met als doel het waarborgen van het beste belang en de veiligheid van het kind.
Het Starten van een Onderzoek
Zodra een melding van kindermishandeling of -verwaarlozing binnenkomt, reageren sociaal werkers van Child Protective Services (CPS), vaak aangeduid als onderzoekers of evaluatie-medewerkers, binnen een vastgestelde termijn. De reactietijd hangt af van factoren zoals het type en de ernst van de gemelde mishandeling en de wettelijke vereisten van de staat. Tijdens het onderzoek kunnen CPS-medewerkers verschillende personen interviewen, waaronder ouders, medische professionals, leraren en kinderopvangmedewerkers. De mate van contact met het kind, of dat nu alleen is of in aanwezigheid van verzorgers, wordt bepaald op basis van de leeftijd van het kind en het risiconiveau.
In gevallen waarin wordt vermoed dat het kind onmiddellijk gevaar loopt, kan het kind tijdelijk worden ondergebracht in een opvanghuis, pleeggezin of bij een familielid terwijl het onderzoek loopt en de juridische procedures nog bezig zijn. De onderzoeker beoordeelt tevens de behoeften van het gezin en initieert verbindingen met maatschappelijke hulpbronnen en diensten om kindermishandeling en -verwaarlozing aan te pakken. De uitkomsten van het onderzoek kunnen worden ingedeeld als "onbewezen" (unsubstantiated) of "bewezen" (substantiated), waarbij de procedures per staat kunnen verschillen.
Juridische Ingrijpen
Als Child Protective Services vaststelt dat een interventie door de jeugdrechtbank noodzakelijk is ter bescherming van het kind, wordt juridische actie ondernomen. De rechtbank kan tijdelijke maatregelen opleggen, zoals het onderbrengen van het kind in een opvanghuis gedurende het onderzoek, het aanvragen van hulpverlening of het opleggen van contactbeperkingen met het kind. Vervolgens vindt een rechtszitting plaats om te bepalen of de mishandeling of verwaarlozing heeft plaatsgevonden en of het kind onder de jurisdictie van de rechtbank moet blijven.
De beslissing van de rechtbank kan onder meer opdrachten omvatten aan ouders om noodzakelijke hulpverlening te volgen ter aanpak van mishandeling of verwaarlozing, alsmede bepalingen omtrent contact tussen ouder en kind, verplichtingen van instanties om diensten te verlenen, en specifieke behoeften van het kind.
Samenvatting
Het verplicht melden van kindermishandeling en -verwaarlozing is een essentieel proces dat gericht is op het waarborgen van het welzijn van kinderen. Het omvat een gecoördineerde samenwerking tussen verplichte melders, Child Protective Services en het juridische systeem om ervoor te zorgen dat kinderen worden beschermd tegen schade en de benodigde ondersteuning en hulp ontvangen.
