De wreedheid van de familie Biden tegenover de dochter van Hunter, de 4-jarige Navy Joan, grenst aan monsterlijk
Jonathan Turley: De familie Biden weigert de 4-jarige dochter van Hunter te erkennen
Jonathan Turley, medewerker van Fox News, licht zijn mening toe in de aanloop naar de verwachte rechtszaak van Hunter Biden, waarin hij probeert zijn alimentatie te verlagen.
Maandag komt Hunter Biden eindelijk naar Arkansas. De Natural State zelf is geen favoriete familiebestemming voor Biden, maar er is één ding dat normaal gesproken wel een attractie zou zijn: Biden's dochter Navy Joan.
In de familie Biden blijft het 4-jarige meisje letterlijk "zij die niet genoemd zal worden". Niet alleen heeft president Biden geweigerd om naar haar te verwijzen als kleinkind of zelfs maar een kerstkous bij de andere kinderen te doen, haar vader Hunter vecht om te voorkomen dat ze de naam Biden gebruikt. De enige reden waarom Hunter naar dezelfde staat komt waar zijn dochter woont, is om te proberen zijn kinderalimentatie te verlagen.
De wreedheid van de familie Biden in de omgang met dit kleine meisje wordt alleen geëvenaard door die van de media. Journalisten die beweren vrouwen te steunen en klaplopers aan de kaak te stellen, hebben dit verhaal genegeerd of haar moeder Lunden Roberts gekleineerd.
Roberts wordt algemeen afgedaan als een "voormalige stripper" Dat schijnt de manier te zijn waarop ze Hunter heeft ontmoet, maar het wordt vaak gebruikt om haar af te schilderen op dezelfde manier waarop de media vrolijk verslag deden van de voormalige first lady Hillary Clinton die de vrouwen die iets met haar man hadden, afdeed als louter "bimbo-uitbarstingen"
De reden dat de media Roberts negeert, is dat ze willen negeren wat de Bidens hebben gedaan.
Ja, Roberts was een exotische danseres. Ze gebruikte die baan om naar een van de duurste universiteiten van het land te gaan, George Washington University, waar ik les geef.
De reden dat de media de moeder van Navy Joan, Lunden Roberts, negeert, is dat ze willen negeren wat de Bidens hebben gedaan.
Toen ze zwanger werd, besloot ze haar kind te krijgen en alleen op te voeden. Ze heeft dit kind zonder vader opgevoed en gevochten tegen een van de machtigste families ter wereld.
Als Navy Joan ouder is, is er alle reden voor haar om trots te zijn op de strijd die haar moeder heeft geleverd om een universitaire opleiding te volgen en haar tegen alle verwachtingen in op te voeden.
Ondanks het feit dat Joe Biden lang campagne heeft gevoerd tegen klaplopende vaders, weigerde zijn zoon te erkennen dat hij de vader van Navy Joan was. Nadat een rechtbank hem dwong om zijn vaderschap te bevestigen door middel van een DNA-test, bleef hij zich verzetten tegen het betalen van alimentatie voor zijn kind. Hunter's vertraging en ontduiking van deponeringen en getuigenverklaringen leidden ertoe dat een rechtbank herhaaldelijk dreigde met sancties.
De poging om dit kind te verbieden de naam Biden te gebruiken, heeft dit schandaal echter van hypocrisie naar monsterachtigheid gebracht.
Het is moeilijk voor te stellen hoeveel pijn dit kind zal hebben als het hoort hoe de Bidens elke verwijzing naar haar hebben gewist en zelfs haar vermogen om te beweren dat ze lid van hun familie is, hebben bestreden. (Zelfs de honden en katten van de Bidens kregen kousen met Kerstmis, maar niet hun kleindochter Navy Joan, die ze nooit hebben gevraagd om zelfs maar te zien, laat staan te steunen)
Na zich verzet te hebben tegen pogingen om zelfs maar vast te stellen dat hij haar vader is en zijn voortdurende pogingen om de kinderalimentatie te beperken, vertelt Hunter de rechtbank dat hij niet zou willen dat het kind zijn naam zou dragen voor haar eigen bestwil en om haar een "vredig bestaan" te garanderen
Als we alle controverses over invloed, drugsmisbruik, orgieën en prostitutie van Hunter bij elkaar zouden optellen, dan zou dat niet opwegen tegen de uiterste verdorvenheid die hij ten opzichte van dit kleine meisje tentoonspreidt.
Ondanks het feit dat Hunter een nieuw Legioen van onheil van dure advocaten en adviseurs heeft samengesteld, beweert hij dat hij simpelweg niet aan de eisen voor kinderalimentatie kan voldoen.
Gezien zijn jarenlange verzet tegen dergelijke steun en de gerapporteerde miljoenen aan buitenlandse transacties, lijkt dit doorzichtig absurd.
Het is nog moeilijker om dit excuus te accepteren terwijl hij heen en weer vliegt tussen zijn luxueuze villa in Malibu en zijn opgravingen in het Witte Huis. Het publiek betaalt naar verluidt meer voor zijn beveiliging in zijn landhuis dan voor de maandelijkse steun voor zijn dochter.
Er is echter een verpletterend karmisch aspect aan het feit dat Hunter gedwongen wordt om in Arkansas te verschijnen. Zijn pogingen om zijn kinderalimentatie te beperken kunnen een averechtse uitwerking hebben en duur uitpakken.
Hunter heeft moeite gehad om zijn financiën te verbergen, waaronder geld dat hij ontving uit vermeende beïnvloeding. Nu beschouwt de rechtbank de laptop als mogelijk bewijs in miljoenen aan bezittingen uit het verleden. Terwijl een openbare aanklager in Delaware strafrechtelijke aanklachten onderzoekt en commissies van het Huis de beïnvloeding onderzoeken, zou zijn strijd tegen deze kleuter een beslissing over de echtheid van de laptop kunnen forceren.
Tijdens de laatste hoorzitting probeerde de raadsman van Hunter opnieuw om de zaak te ontkennen.
Hier is de uitwisseling nadat rechter Meyer Garrett Ziegle had genoemd als mogelijke getuige-deskundige over de inhoud van de laptop:
Langdon: "Er is, voor zover ik weet, nooit een erkenning geweest dat deze zogenaamde laptop - hij noemt het voortdurend de verlaten laptop van Hunter Biden ..."
Meyer: "Nou, laten we die kwestie nu meteen ophelderen. Is het de laptop van uw cliënt of niet?"
Langdon: "Edelachtbare, ik ben niet betrokken bij al die dingen. Voor zover ik weet is het niet de laptop van mijn cliënt."
...
Meyer: "Is het de positie van uw cliënt, u vertegenwoordigt deze rechtbank, dat het niet zijn laptop is?"
Langdon: "Edelachtbare, ik kan die vraag niet eens beantwoorden."
Het is bizar om jaren na het vrijgeven van de laptop door te gaan met deze verdoezeling. Hunter wordt geconfronteerd met het gebruik van de laptop als bewijs in deze zaak, evenals de federale vervolging en het onderzoek van het Huis. Toch beweert zijn raadsman nog steeds dat hij niet weet of de laptop authentiek is.
Het is de voortzetting van een lange desinformatiecampagne. Voor de verkiezingen van 2020 herhaalden de media de valse bewering dat de laptop van Hunter Biden waarschijnlijk "Russische desinformatie" was
Ondanks de ontkenning van de Amerikaanse inlichtingendienst en de zelfverifiërende e-mails op de laptop, accepteerden de media zonder twijfel de dubieuze beweringen van voormalige inlichtingendiensten, georganiseerd door oude Democratische medewerkers.
Het werkte prachtig.
Pas twee jaar later begonnen NPR, de New York Times en andere gevestigde media het publiek de waarheid te vertellen.
Hunter heeft lang geweigerd om het eigendom van de laptop te erkennen. Toen CBS News hem jaren geleden vroeg naar de echtheid ervan, haalde hij zijn schouders op en zei: "Er zou een laptop kunnen zijn die van mij gestolen is. Het zou kunnen dat ik gehackt ben. Het zou kunnen dat het de - dat het de Russische inlichtingendienst was."
In sommige opzichten is het een voortzetting van Hunter's lange ontkenning van het vaderschap van zijn kind. Toch loog het DNA niet.
Hunter zou nu gedwongen kunnen worden om deze laptop als de zijne te accepteren. Dat zou veel duurder kunnen uitvallen dan de kinderalimentatie die hij in Arkansas probeert te vermijden.
Niets van dit alles zorgt er natuurlijk voor dat Navy Joan een kous krijgt bij de open haard van de familie Biden volgend jaar. Volgens Joe Biden is ze niet één van zijn kleinkinderen, ondanks dat ze verwekt is door zijn eigen zoon.
Dit zal Hunter Biden ook geen beter mens maken. Maar als ze erin slaagt om de familienaam Biden te gebruiken, zal ze zeker de beste van het stel zijn.
Jonathan Turley levert bijdragen aan Fox News Media en is Shapiro Professor of Public Interest Law aan de George Washington University. Hij is de auteur van"The Indispensable Right: Free Speech in an Age of Rage" (Simon & Schuster, 18 juni 2024).
