Waarschuwing: Het volgende verhaal bevat inhoud die sommige lezers kan verontrusten.
Toen ze op ijskoude ochtenden in Launceston, in het noorden van Tasmanië, het buitenveld op sprong, was de van nature getalenteerde netballer in haar element.
Na het verlies van haar vader in een fataal auto-ongeluk een paar jaar eerder, vond Tiffany geluk op deze banen - vreugde waarvan ze dacht dat niemand die zou kunnen stelen. "Ik had nooit gedacht dat ik daar mijn grootste bedreiging zou ontmoeten," zei ze.
De bedreiging was vermomd als een opstandige burger. Hij was een vrijwillige arts en masseur bij de Noord-Tasmanian Netball Association, die ook werkte als verpleegkundige op de kinderafdeling van het Launceston General Hospital.
James Geoffrey Griffin werd 58 jaar. Tiffany Skeggs was 11 jaar oud.
"Het was een roofdier in zijn speeltuin," zei mevrouw Skeggs.
"Hij had toegang tot elk mogelijk kind dat hij op die manier wilde gebruiken en misbruiken."
Mevrouw Skeggs zei dat het seksueel misbruik begon met lange omhelzingen en zoenen, en snel escaleerde.
Soms haalde Griffin haar op zaterdagochtend op voor netbal, en op weg daarheen parkeerde hij zijn auto en molesteerde haar. Hij misbruikte haar ook seksueel in de EHBO-ruimte op het netbalterrein toen hij dienst had.
Ze zei dat de eerste keer dat ze zich herinnerde dat ze door Griffin werd verkracht, bij hem thuis was toen ze 15 jaar oud was. Het misbruik vond regelmatig plaats, gedurende meerdere jaren, en op verschillende locaties.
Volgens het bewijsmateriaal dat de politie van Tasmanië aan de aanklagers heeft overhandigd en dat Skeggs via een recht op informatieverzoek heeft verkregen, heeft Griffin ook seksueel getinte foto's van haar gemaakt en naar een partner gestuurd.
Ook zou Griffin een naaste medewerker hebben verteld over zijn misdrijven tegen mevrouw Skeggs en haar hebben misbruikt op feestjes die door medewerkers van hem werden georganiseerd. Mevrouw Skeggs zei dat ze werd klaargestoomd om te geloven dat ze Griffins enige slachtoffer was, tot ze hem op een dag in 2019 omringd door kinderen op de netbalvelden zag. "Iets in mij klikte gewoon," zei ze. "Ik had geen keuze meer.
"Ik voelde me de enige hoop die ze hadden om niet het leven te leiden dat ik deed."
